Tegenwoordig loop ik zo anders door de stad, op het station, naar of in de winkel.
Ik was altijd van 'huphup, gauw overal tussendoor, winkel in winkel uit,
snel alles doen wat je moet doen.
Tussendoor kijk je amper om je heen en zie je de gezichten van andere mensen
misschien niet eens.
Maar nu, met Annejet, is het anders.
Er is veel meer contact.
Ten eerste komt dat door de kinderwagen: huphup overal tussendoor is er niet meer bij.
Je moet mensen voorlaten, even aan de kant gaan staan, of iemand laat jou voor
of houdt de deur voor je open.
Als je de trein in of uit wilt, moet je iemand anders om hulp vragen of mensen
bieden dat uit zichzelf al aan.
Daarnaast kijken mensen met kinderwagens (oftewel kinderen :)) naar elkaar.
Soms wordt er zelfs even geknikt of gelachen als je dezelfde kinderwagen hebt.
Ten tweede komt het, natuurlijk, door het kind ín de kinderwagen.
Sta je stil bij het stoplicht, dan kijken andere mensen even opzij.
Kom je bij de kassa aanlopen, dan zwaaien ze naar d'r.
In de lift maak je een praatje met een andere moeder.
Loop je kletsend door de winkelstraat, glimlacht iemand.
Zing je een liedje op de fiets of speelt Annejet met de fietsbel, wordt er gekeken.
Ten derde komt het door mij.
Ik ben uit mezelf niet echt zo, maar nu doe ik het veel meer.
En het is veel gezelliger eigenlijk.
Want waarom allebei strak een andere kant opkijken als je
vlak langs elkaar over de stoep loopt?
Waarom uit het raam staren als je tegenover elkaar in de trein zit?
Waarom níet even die oude mevrouw aanspreken,
even lachen naar dat kleintje,
even stilstaan,
even contact maken?
En soms heb je dan zomaar een 'onderonsje':
er vloog een vogel bijna tegen een ober aan die uit een restaurant kwam,
hij schrok en ik zag het en moest wel lachen..
of iemand rent achter een papier aan dat wegwaait
en kijkt dan een beetje beschaamd en lachend op: oeps jij zag dat.
Zullen we gewoon allemaal wat vaker naar elkaar (glim)lachen?
Volgens mij is dat best gezellig!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten