Toen wij trouwden, werd het al genoemd:
het uitzonderlijke aantal kilometers dat wij per trein afgelegd hadden.
Jaren reizen tussen Ede-Moerkapelle-Utrecht-Ochten...
Naar Leiden, Den Haag, Amsterdam.
Hollandsche Rading-Utrecht-Gouda-Hilversum.
Toen we beiden nog gratis reisden
regelmatig naar allerlei steden.
En we bléven (en blijven) reizen..
ook Annejet is inmiddels een ervaren treinreiziger.
Laatst zei een conducteur:
'Zo voor het eerst met de trein?'
Uh nee meneer, ze heeft er al heel wat reizen opzitten!
Naar Ochten, Vijfhuizen, Dokkum, Den Haag, Leiden...
De eerste keer was ze zo'n 8 weken oud;
ik vond het nog best wel spannend toen.
Zo'n klein meisje, de 'grote wereld' in.
Meestal ging het goed, soms was het een drama.
Ik weet nog goed, toen was ze denk ik vijf maanden oud,
en had ik haar meegenomen naar de babyshower van een vriendin.
Het was warm en ze was moe...en ik ook.
En toen stapte ik ook nog eens in de verkeerde trein..
stapte in paniek uit op het verkeerde station,
en zat vervolgens met een huilende baby om 21.30
in een overvolle trein....waaaaah.
En iedereen maar kijken (en denken: wat dóe je ook met een
baby zo laat nog op pad...). Tsja.
Of toen we van een bruiloft terugkwamen en we om 23.30
nog onderweg naar huis waren...ook niet heel gebruikelijk natuurlijk.
En dan loop je om twaalf uur met een huilende baby over straat..
(ja mensen dit doen we ook niet elke avond, we hadden een brúiloft!)
Nu gaat het meestal goed, maar soms is ze het ook helemaal zat.
Wil dan lopen en kruipen en niet meer slapen in de kinderwagen.
Logisch ook natuurlijk...maar niet altijd even plezierig om
dan nog een half uur of uur 'vast' te zitten.
Vandaag waren we ook op pad voor een bezoekje aan
(tante) Marjonneke en Jette.
Zeker omdat het een paar keer weer niet zo goed was gegaan,
denk ik dan van te voren al wel een beetje: hoe zal het gaan?
Maar het ging prima..
voorbereid met rijstewafels, druiven, en genoeg boekjes om een half uur zoet
te zijn, en op de terugweg sliep ze lekker.
Wat me vooral weer opviel, is hoe behulpzaam de medereizigers zijn.
Echt, ik heb bijna nog nooit hoeven vragen of iemand even wilde helpen,
meestal biedt iemand het al aan.
Man, vrouw, jong, oud..zelfs iemand die zelf met een kruk liep!
Soms voel ik me wel een beetje bezwaard;
bijvoorbeeld vandaag toen de lift kapot was en ik een steile trap af moest..
Een aardige maar best al wat oudere man bood aan om te helpen,
maar gelukkig kwam er nog een wat jongere man die zei dat hij dat ook al zo vaak
had moeten doen.
Gelukkig kukelde er niemand naar beneden, en was ik erg dankbaar voor
de helpende handen!
Niet iedereen is even ervaren;
vandaag kwam er een mevrouw naar me toe:
Kun je ook in de trein een kaartje kopen?
Nee mevrouw, geen kaartje in de trein en
helemaal geen gewoon treinkaartje meer...
Wij reizen voorlopig nog even met de trein verder.
Niet altijd leuk en handig, maar we komen waar we zijn moeten.
En Annejet?
Nog een poosje en we zetten d'r gewoon zelfstandig op de trein..
volgens mij komt dat best goed! ;)
