Christ centered Christmas

Zal ik eens iets bekennen? Ik houd van kerstfilms.
Ja van die zoetsappige romantische feelgood films.
Het wordt me een beetje teveel als er gesproken wordt van
'such a magical time' of 'miracles happen at Christmas'..
maar het sfeertje..heerlijk.

Er was een tijd, dan wilde ik dat graag nadoen.
Maar in Amerika (waar veel van die films zich afspelen) is kerst
veel meer 'een ding'.
Al die tradities: Christmas caroling, Christmas cookies, presents
under the tree, Christmas eve, mistletoe en stocking..noem het maar op.
En zo werkt het met tradities; die kun je niet nadoen, die creëer je, die
groeien over tijd.

De laatste jaren echter groeit bij mij, in de aanloop tot kerst, als alles bedolven wordt
onder versieringen en eten en cadeaus en kerstkleding, steeds sterker een verlangen
om vooral stil te staan bij waar het met kerst om gaat.

Dit jaar nog meer dan eerder voelde ik een soort leegte bij alle glans en glitter
die ik om me heen zag.
Ik kon voor mezelf de betekenis niet zien van een kerstboom, van ballen of
sneeuwvlokken, rendieren en hertjes.

Begrijp me niet verkeerd, dit wordt geen tirade tegen kerstbomen of versiering.
Ik snap de gezelligheid die het met zich meebrengt.
Ik geniet ook van de lichtjes in de stad en de kerstbomen (of kersenbomen
zoals Annejet ze noemt:))bij ons voor in het water.

Hoewel ik een sterke behoefte had aan simpele versiering,
geniet ik ervan dat het huis rond kerst nét die extra touch krijgt.
Wat heerlijk om kaarsjes aan te steken,
en wat gezellig om samen koekjes te bakken.

 

Wat het dan precies is?
Misschien een hunkering naar echtheid, naar licht wat
niet verdwijnt na kerst maar juist steeds sterker gaat schijnen.

Ik zoek, ik zoek naar dat Kindje in de kribbe.
Ik zoek naar manieren om HEM te aanbidden.
Ik zoek naar de verwondering van Maria, van de herders.
Ik zoek naar de glans en glorie en aanbidding van de engelen.

Het is soms zo ongrijpbaar, tussen de gezelligheid van familie bijeenkomsten.

Hoe zorg ik ervoor dat ik niet alléén bezig ben met mijn huis gezellig maken?
Hoe krijg ik het voor elkaar om in deze laatste dagen niet alléén maar te
denken aan m'n tijdsplanning om met kerst alles voor elkaar te hebben?

Hoe krijg ik de kerstliederen IN mijn hart?
Hoe komt 'de blijde boodschap' UIT de bijbel, UIT de preek, IN mijn leven?


Waar wil ik heen, dacht ik onder het schrijven hiervan?
Waar wil ik, of denk ik, dat het dan met kerst om gaat?

Om liefde.
Om het begin.

Het begint bij Gods liefde, die openbaar wordt in de komst van Jezus naar deze aarde.
God hield zoveel van deze wereld, dat Hij haar niet verloren kon laten gaan.
Hij gaf liefde, vertegenwoordigt.
Liefde werd mens, op deze aarde.

En die liefde, die blijft niet bij die ene gebeurtenis.
Die stopt niet na 25 of 26 december.

Die liefde,
die is elke dag nieuw.

Het gaat God om jou, om mij.

Die liefde, en daarmee ook kerst, wordt actualiteit en realiteit als wij
die binnenlaten.
Als wij God ontvangen, ons hart wagenwijd openzetten.

Die liefde,
die dringt ons ook aan om te délen,
om het niet voor onszelf te houden.

Die liefde,
zorgt ervoor dat in een wereld vol pijnlijke ongelijkheid
mensen naast elkaar gaan staan.

Die liefde,
roept op.



Kom, kom aanbidden.

Neem, neem Mijn liefde aan.

Ga, ga en deel uit.




Ik wens je toe dat je deze kerst
Hém ontmoet.
Geniet van Zijn glans en luister.
Aanbidt vol vreugde.
Je verwonderd als een kind bij het Kind.

Ik bid je toe
dat je mag weten, zien en ervaren:
God deed dit voor mij.

Ik wens je een liefdevolle kerst:
geliefd gevoeld
en liefde gevend!

monday blues

Het gebeurd niet vaak dat ik de week begin met iets lekkers bakken.
Meestal is het meer dat ik na het weekend denk: zo en nu weer even alleen maar gezond!
Maar nu ik er over nadenk had ik geen betere maandag kunnen kiezen.
Want wat was het een grijze dag!
Een grijsheid die er gewoon om vraagt om jezelf op wat fijns te trakteren! ;)

Daarnaast had ik nog twee goede excuses (niet dat ik die nodig heb maar toch).

Nummer één, en dat was ook de reden van het bakken, was een bakje ricotta
wat ik een paar weken geleden had gekocht.
Ik had er nog nooit wat mee gemaakt en het leek me wel leuk om uit te proberen.
En nu kwam ik opeens tot de ontdekking dat die nog maar tot morgen houdbaar was.
Natuurlijk had ik het ook voor de warme maaltijd kunnen gebruiken,
maar ik wilde er zo graag eens mee bakken.

En als laatste had ik van het weekend niks gebakken.

Totáál gelegitimeerd dus!

Na enig zoeken op Pinterest (ricotta recepten..aah, het gemak!)
besloot ik dat het een cake werd.
Mét bosbessen, want die had ik nog in de vriezer.

Ik gebruikte er dit recept voor.
Heel snel en makkelijk, weinig voorbereiding, wat wil je nog meer.
En lekker, ook niet onbelangrijk!

Omdat ik niet heel vaak meer zo met plain and white suiker bak,
schrok ik wel van de hoeveelheid (250 gram), maar had toch geen zin
om een alternatief te bedenken/zoeken, dus heb uiteindelijk 100 gram
minder gedaan.

Hieronder nog wat foto's van het baksel,
hoewel eind van de middag met mistig weer fotograferen niet
zulk geweldig resultaat oplevert.
Sowieso zien mijn baksels er ALTIJD anders uit dan het originele plaatje,
maar ik vond 'm toch mooi.
En lekker, maar dat had ik al gezegd.

Voor wie nu denkt: ga je dit nou helemaal in je eentje (oke met z'n tweeën)
opeten..
Morgenmiddag ben ik thuis, dus wees welkom voor een bakkie
thee/koffie met een stukje ricotta cake met blauwe bessen!

skinny fit

Gisteren ging ik de stad in om gauw wat winkels in en uit te vliegen,
op zoek naar broeken voor Annejet.
Het is elke keer weer puzzelen wat ze aan moet en niet omdat ze zoveel heeft,
dus dat was ik zat. 
Voor de zoveelste keer en hopelijk voorlopig ook even de laatste keer
nam ik een hele stapel broeken mee.
Want er zijn er al een heel aantal gepast en weer teruggebracht.
Dat heeft te maken met het feit dat er op bijna alle broeken één pasvorm staat,
namelijk: skinny fit.
En laat dat nou net niet zijn wat bij haar past.

Ze heeft van die heerlijke stevige benen. En een echt peuter-bol buikje.
Af en toe is er iemand die er een opmerking over maakt.
Gek genoeg ga ik dan aan het 'verantwoorden'.
Want het komt echt niet van wat ze eet, het is gewoon haar bouw.
Natuurlijk, ze houdt van koekjes maar die krijgt ze niet elke dag.
Chocola en chips maar heel af en toe en snoep kent ze nog niet eens.
Ze drinkt altijd water en bijna nooit hagelslag of zoiets op haar brood.
Ze eet goed, maar gezond.

Zie je, doe ik het hier ook.

Gek genoeg, want het maakt me niets uit.
Mij niet. En haar nu ook (nog) niet.
Maar wat als het haar wel uit gaat maken?

What if she doesn't fit 'the (skinny) fit'?

Wat hoop ik voor haar en voor Joselien dat ze zich er niet druk om zullen maken.
Dat ze van zichzelf zullen houden, zichzelf mooi en goed zullen vinden.
En niet op een 'kijk mij eens-zichzelf boven anderen verheffende-arrogante' manier.
Maar wel dat ze hun plaats durven innemen, dat ze zich durven uiten.
Dat ze zich gewaardeerd en geliefd weten.
Dat het hen niet uitmaakt wat anderen van hen vinden
(zonder daar asociaal van te worden.)

Ik bid dat ze diep van binnen mogen wéten
dat ze een Schepper hebben die hen zo prachtig
en uniek gemaakt heeft.
Dat Hij en wij hen onvoorwaardelijk liefhebben.
Dat ze daarvoor niet eerst een bepaalde
maat of vorm hoeven te hebben.

Met heel mijn hart wens ik
dat ze zichzelf kunnen en willen zijn.
Om vanuit die zelfacceptatie
en zelfvertrouwen
anderen ook
te kunnen accepteren en liefhebben.

voor wie schrijf ik

Een heel aantal bloggers hebben ergens in hun ondertitel of op een andere plek
op hun blog omschreven wat voor soort blog het is.
Bijvoorbeeld: 'over vrouw zijn, moederschap en gezin'.
Of 'het leven van een thuisblijfmoeder'. Of 'over christen zijn'. Of 'gezond leven en eten'.

Enzovoorts. Je snapt wat ik bedoel.
Het geeft mensen de mogelijkheid om in één oogopslag te zien
wat er zo ongeveer geschreven wordt en of het hen interesseert.
Wat ze kunnen verwachten ook.
En het geeft voor de blogger zelf natuurlijk ook een zekere richtlijn, een kader.
Niet dat iemand jou op je eigen blog kan inperken, maar als je claimt een
blog te zijn over suikervrij eten en je schrijft keer op keer over technische snufjes..
tsja dan kan het  zijn dat wat lezers afhaken natuurlijk.

Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan omdat ik het niet zo goed wist.
Misschien wilde ik mezelf dus niet inperken?
Mijn blog mag overal over gaan.

Maar soms zit het dan ineens in mijn hoofd:
voor wie schrijf ik dit? Wie lezen het?

Dat kan dan twee kanten opgaan:
Is het interessant voor mijn lezers?
Of, ik twijfel over mijn openheid en kwetsbaar opstellen.

Het eerste is misschien een beetje gek.
Tenslotte verplicht ik niemand tot het lezen ervan.

Het tweede ligt wat complexer.
Ja, het is soms eng. Eng om meningen en gevoelens openbaar te plaatsen.
Eng om je twijfels en moeilijkheden te laten zien.
Maar het is ook zoals ik wil zijn en wil schrijven.
Niet mooier voordoen dan het is, eerlijk zijn.
Transparant.
Openheid.
Natuurlijk kies ik wat ik wel of niet deel,
maar in kwetsbaarheid en openheid ligt ook verbondenheid.
Door te schrijven vanuit mijn hart hoop ik een verbinding te leggen
naar het hart van iemand anders.

Het schrijven doe ik ook voor mezelf.
Er zijn wel eens bloggers die zeggen:
ik schrijf gewoon voor mezelf, ook al zou niemand het lezen dan nog
vind ik het leuk.
In zekere zin herken ik dat: ik vind het schrijven op zich heel leuk!
Het delen van iets..het zoeken naar woorden, het vormen van zinnen.
Maar toch ben ik heel eerlijk: als niemand het zou lezen weet ik niet of ik
blogs zou blijven publiceren.

En ten slotte,
bid ik dat God mij via mijn blog mag gebruiken.
Mij zal inspireren om anderen te inspireren.
Mij aanraakt om anderen aan te raken.
Hoop ik open te staan voor Zijn woorden en wijsheid
om die te kunnen delen.

Dat is echt het hogere doel.
Ook het moeilijkste doel en het komt er lang niet altijd van
maar het is wel mijn inzet, wens en verlangen!

Als laatste wil ik jullie bedanken.
Voor het lezen, het reageren.
Ik weet dat er blogs zijn met duizenden volgers en views,
maar het verwonderd mij nog altijd dat er honderden mensen
zijn die lezen wat ik schrijf.
Jullie inspireren mij om aan het schrijven te blijven!

concepten weg/uitwerken en de balans zoeken

Geloof het of niet,maar er staan zo'n 15 conceptberichten in mijn berichteninbox.
De blog van gister had eigenlijk al een maandje geleden geplaatst moeten worden.

Elke keer als ik een idee heb voor een blog,typ ik dat gauw in als titel. 
Bij sommigen moeten nog foto's geplaatst, bij anderen heb ik juist alleen nog maar foto's. 
Of een half geschreven verhaal.

Je snapt het,een idee is sneller ontstaan dan een blog geschreven.

Een 'verhaaltje' gaat nog wel,maar voor een iets diepzinniger en doordacht idee heb ik
meer tijd en rust nodig.





Het liefst zou ik het allemaal kunnen doen.
Maar als ik kies voor het één,mis ik het ander.

De ene dag doe ik lekker veel met de kinderen, even echt de tijd voor ze nemen,
spelletjes doen en boekjes lezen. Of we zijn veel buiten de deur.
Maar dan is het huis een zooi en liggen er allemaal 'taken' waar ik
niet aan toe gekomen ben.
Dus denk ik de dag erna:nu even flink in huis werken.
En kom ik er 's avonds achter dat ik alleen maar bezig geweest ben
en de kinderen vooral als stoorzender voor m'n to do lijst ervaren heb.

En ook de avonden gaat het zo.
Kies ik voor bewegen,hebben we elkaar nauwelijks gesproken.
Ga ik zitten haken,kom ik niet aan stille tijd toe.
Doe ik boodschappen of strijk ik,heb ik helemaal niet even tijd voor mezelf.

Ik heb ook nogal eens de neiging om te kiezen voor het 'verplichte' ipv het ontspannen
en genieten. 
Op zaterdagen bijvoorbeeld..dan ligt er vaak al weer zo'n lijst klaar met allemaal
dingen die 'moeten' gebeuren.
Natuurlijk is het fijn als er aan het eind van de dag veel gebeurd is, maar soms
is het ook goed om even te stoppen en te denken: nu even niet.
Laat die zolder maar zitten, en het oud papier wacht nog maar een weekje.
Het is mooi weer, we gaan naar buiten!

Tsja, en het kan nou eenmaal niet allemaal.
Maar herken je dat niet, dat je je afvraagt: heb ik m'n tijd nou het beste besteed?

En het beste is misschien..een balans vinden. Het verdelen.
De ene keer dit, de andere keer dat.
Of een compromis sluiten:
strijken en iets kijken
fietsen en bidden
praten en haken.
Dat kan best tegelijk toch?

O ja, en dan niet vergeten die concepten eindelijk eens uit te werken.

Fijn weekend!



(met nog een paar foto's van zo'n zaterdag dat we zeiden: we gaan lekker naar buiten..
een heerlijke speeltuin met water en zand..gewoon genieten!)

precious moments in everyday life

De was hangt in de zon te drogen,Annejet zit lekker te spelen in de zandbak
en ik zit ernaast deze blog te schrijven.

Twee meisjes die elkaar vasthouden en knuffelen; Joselien krijgt Annejet
steeds meer in de gaten en kijkt met grote straalogen naar haar op.

Een kop koffie drinken in de stad.

Fietsen in de zon.

Zomaar een praatje, of een aardig gebaar.

Een bloemetje,geplukt en meegenomen:voor mama.

Het gelach tussen het gehuil. Het geknuffel tussen het gevecht.

 

Het zijn geen stralende zonnige gouden dagen. Niet altijd.
Het is niet aan één stuk goed en makkelijk.

Maar er zijn momenten.
Die je soms zo makkelijk over het hoofd ziet en vergeet.

Niet altijd helemaal gelukkig,maar wel momenten waarop we het geluk
zomaar spontaan in ons voelen opwellen.

Soms wachten we misschien op iets groots, iets bijzonders.
Of op andere, betere tijden.
Vieren we alleen de hoogtijdagen.
En glijden de gewone dagen langs ons heen.
Terwijl het gewone soms gewoon goed is.

En dat te zien, helpt mij te relativeren.
Een lange dag wat minder lang te maken.
Je niet blind te staren op iets wat een ander heeft
of iets onbereikbaars of wat nog komen gaat.

Grijp ze vast, die momenten, met beide handen.
Lég ze vast, niet (alleen) met je camera,
maar vooral in je hart.

een half jaar Joselien

Zaterdag 10 september was Joselien een half jaar oud.
Tijd is een raar iets..
Ongelooflijk dat ze er al weer een half jaar is.
Ongelooflijk dat ze er nog maar een half jaar is.
Ik zal niet zeggen dat het voorbijgevlogen is, want dat klinkt
alsof het allemaal vanzelf gaat en dat vind ik toch heus niet.
Maar wonderlijk blijft het.

Dat ze een half jaar geleden een pasgeboren poppetje was
en nu een alert, geluidjesmakend, rollend, voortbewegend,
bijna kruipend, gretig om zich heen kijkend vrolijk en pittig dametje is.

Dat ze is gegaan van dit

 

 naar dit

 

 

 

Wow, als ik zo door de foto's heen kijk, blijf ik me verbazen.

Wat is ze al weer veranderd,

wat heeft ze een eigen koppie,

wat kijkt ze wijs uit d'r ogen.

Al die ontwikkelingen in slechts een half jaar.

 

Het is zo'n prachtig kindje, zo'n lekker wijffie, zo'n vrolijk moppie!

 

Een half jaar oud is ook een half jaar borstvoeding,

een half jaar een gezin van vier,

een half jaar zusjes.

Is ook

bikkelen door die eerste mooie

maar intense en pittige maanden.

Maanden waarin moeheid en gehuil soms eindeloos leken..

Maanden waarin ik soms uitkeek naar 'dat ze een half jaar zou zijn

want dan wordt het makkelijker'.

 

lieve Joselien,

wat zijn we blij met je!

Wat genieten we van je!

Wat een zegen ben je!

We kijken uit naar het komende half jaar:

naar elke dag

waarin we getuige mogen zijn van

alle mooie nieuwe dingen die je gaat leren

en

alle ontwikkelingen die je doormaakt.

Waarin we je nog beter gaan leren kennen

en nog meer van je gaan houden.