en ik zit ernaast deze blog te schrijven.
Twee meisjes die elkaar vasthouden en knuffelen; Joselien krijgt Annejet
steeds meer in de gaten en kijkt met grote straalogen naar haar op.
Een kop koffie drinken in de stad.
Fietsen in de zon.
Zomaar een praatje, of een aardig gebaar.
Een bloemetje,geplukt en meegenomen:voor mama.
Het gelach tussen het gehuil. Het geknuffel tussen het gevecht.
Het zijn geen stralende zonnige gouden dagen. Niet altijd.
Het is niet aan één stuk goed en makkelijk.
Maar er zijn momenten.
Die je soms zo makkelijk over het hoofd ziet en vergeet.
Niet altijd helemaal gelukkig,maar wel momenten waarop we het geluk
zomaar spontaan in ons voelen opwellen.
Soms wachten we misschien op iets groots, iets bijzonders.
Of op andere, betere tijden.
Vieren we alleen de hoogtijdagen.
En glijden de gewone dagen langs ons heen.
Terwijl het gewone soms gewoon goed is.
En dat te zien, helpt mij te relativeren.
Een lange dag wat minder lang te maken.
Je niet blind te staren op iets wat een ander heeft
of iets onbereikbaars of wat nog komen gaat.
Grijp ze vast, die momenten, met beide handen.
Lég ze vast, niet (alleen) met je camera,
maar vooral in je hart.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten