10 maanden

10 maanden was ons meisje vrijdag.
10 maanden...betekent dat we echt al richting 1 jaar gaan (wat?).

Ik zal dit vast nog heel vaak zeggen, maar ze wordt gróót.
Het blijft me verbazen hoe snel ze zich ontwikkelen op deze leeftijd.
Soms lijkt het of ze elke dag iets nieuws kan of begrijpt..de manier waarop ze opeens kijkt, de dingen die ze uitprobeert.

En verder...

Ze zwaait..de hele dag door.

 
Ze zegt papa en mama...nog niet altijd gericht. Wel mám-ma! mam-mam-ma! als ze bijvoorbeeld uit de box wil.

 

Het is een portret hoor..gekke bekken trekken, uitsloven.



 

En natuurlijk eenkennig..moet niks van vreemde mannen hebben! :)

Kan prima stukjes vlees of ei pakken tussen wijsvinger en duim (kijk maar zo), broodjes met een vork eten en leert drinken uit een beker.

 

 

Houdt op het moment erg van hard de blokkentoren omgooien en gillen..

en dan vooral in combinatie en dan nog leuker om het samen te doen.

Of omstebeurt gillen..of 'ha' zeggen..is ook heel leuk.

Vindt het leuk om dingen na te doen.



 

 

 

Dollen met papa..en samen gekke geluiden maken.

 



 

 

En...natuurlijk gewoon prachtig zijn!



just for a little while..

Vanmiddag haalde ik Annejet uit haar bedje.
Meestal is ze er dan nog niet gelijk 'klaar' voor en voed ik haar dan, waardoor ze iets lekkerder wakker wordt.
Vandaag gingen haar oogjes tijdens het drinken weer dicht en ook toen ik haar overeind haalde,
ging ze tegen me aan liggen en viel weer in slaap.
Nou, dat gebeurd eigenlijk nooit meer, dat ze tegen me aan ligt te slapen.

Het boek wat ik aan het lezen was, lag buiten handbereik. Net als m'n telefoon.
Dus daar zat ik.
Voelde haar warme lijfje, legde m'n hoofd tegen haar hoofdje, luisterde naar haar ademhaling.
Ik zat.
Niks te doen.
En dacht: dit ís het, dit moment.
Mijn leven. Mijn meisje.

En het deed me terugdenken aan al die uren in die eerste maanden dat ik zo met haar zat.
Na de voedingen, om het beter te laten zakken.
Of omdat ze zo nou eenmaal het beste sliep.
Of omdat het gewoon zo heerlijk was.

Vond ik het dat nou altijd fijn?
Nee, soms werd het zwaar, of was het saai..wilde ik m'n handen en m'n armen vrij.
Of twijfelde ik, omdat 'men' het raar vond om zoveel met haar te zitten.

Tsja, deed ik die dagen wat minder in huis? Vast wel.
Had ik minder tijd voor mezelf? Zeker.
Keek ik teveel tv (geluidloos, dat wel) omdat ik toch op de bank zat? Waarschijnlijk.

En toch, als ik er over nadenk, denk ik: time well spend!!
Want hoeveel uur, over een leven genomen, brengt een kind nou bij de moeder (of vader)
op schoot door?
Wat zeg ik, over een paar jaar zal ze er waarschijnlijk alleen nog maar zin in hebben als ze moe of hangerig of gevallen is.
Een enkele keer voor de gezelligheid.

Ik las in mijn boekje waar ik over Annejet schrijf, een maand nadat ze geboren was
(en vlak daarvoor schrijf ik dat ik slecht geslapen had en ze 's ochtends al weer huilend
wakker werd en ik niet wilde):

'Net, toen ze na de voeding, met haar gezichtje in m'n hals tegen me aan in slaap
was gevallen en ik haar bekeek, realiseerde ik me iets.
Ze is maar één keer baby, maar één keer zo klein,
deze tijd beleven we met haar maar één keer.
Je hoort zo vaak mensen zeggen: Waar is de tijd gebleven, het gaat zo snel voorbij,
geniet er nog maar van.
En ik dacht: ik wil het koesteren, dit moment. Dit alleen is wat er toe doet.
Jij en ik samen. Jouw koppie op m'n schouder, dicht tegen mij aan.'


Dus ach, dan 'verspil' ik maar wat uren met 'alleen maar zitten'.
Er komt vast een tijd...ooit, als ze een grote meid is, dat ik met weemoed terugdenk
aan de keren dat ze tegen me aan lag.
Dat ik zou willen dat ze nog even zo klein was,
nog even haar warme lijfje tegen me aan,
mijn hoofd tegen haar hoofd.

motherhood

 

 

There's nothing like motherhood that

teaches you so clear your ultimate

weaknesses and strengths,

your uttermost failing and succeeding.

Nothing teaches you so much humility,

getting down on your knees,

but also nothing can let you rise so high

above yourself and

learns you to persevere.

It shows both your doubts and hopes,

reveals your uncertainty and dependence.

It sometimes is hard and painful,

it asks everything from you

and

stretches you thinner than ever.

And yet it is so rewarding,

brings you so much joy

and let you experience LOVE

in a way

you never had before.

 

 

Er zijn van die dagen..

- dat je 's avonds graag wil slapen maar toch op ziet tegen de nacht, en je te kort slaapt maar toch blij bent met de ochtend

- dat je aan het einde van de dag vermoeid met een zucht en een zere rug op de bank gaat zitten en denkt: wat heb ik nou éigenlijk gedaan?!

- dat je dan extra geniet van een aflevering Masterchef kijken

- dat je eindelijk dat tweede wantje gaat haken want het wordt nu toch wel heel koud, en het dan verkeerd doet en 'm helemaal (nou ja voor de helft) moet uithalen

- dat je opeens bedenkt om iets te proberen en je even dadel-vijgen-abrikozen-cranberry-nootjes-kaakjes-kokos-cacao-en een heel klein beetje boter-balletjes (ja dat was het volgens mij wel) gaat maken en je in de gauwigheid heel hard met een groot mes (au!) in je vinger snijdt en daar vervolgens de hele dag last van hebt en denkt: ik was ook helemaal niet van plán om balletjes te maken

- dat die balletjes vervolgens wel heel lekker zijn

- en het natuurlijk ook maar een sneetje is eigenlijk

- dat je keuken een bende is (kijk dit)

- dat er wel een lekkere pan soep uit die rotzooi is voortgekomen

- dat het kleine erg verkouden en tanden krijgende meisje maar 20 minuutjes slaapt en je blij bent met een draagdoek: want als ze alles zat is, is dat nog fijn!

- dat je haar op je telefoon laat sabbelen en in de kast laat spelen (terwijl dat eigenlijk niet mag maar wat is ze lekker zoet)

 

 

- dat je daar later spijt van krijgt want m'n telefoon deed het niet meer (en weer wel en weer niet..ja ze heeft 'm vaker te pakken gekregen) en viel ze met een bak vol bakspullen om (wat is ze toch sterk!)

- dat je lekker voor jezelf warme chocolademelk maakt (met slagroom!) en daar is even voor gaat zitten: genieten!

- dat je later in de week nog een keer warme chocolademelk drinkt bij de la Place (het was echt zo'n week voor warme chocolademelk vindt je niet?!)

- dat je een o o o wat heerlijk kaneelbroodje eet! echt alleen speciaal daarvoor ga ik denk nog een keer naar Rotterdam Alexander (want daar was het)

- dat je verder deze week fijn gezond aan het eten bent en dat dat helemaal niet slecht gaat en je 's avonds gezonde nootjes eet i.p.v. chips (waar we eigenlijk zin in hadden)

- dat een zelfgemaakte brownie voor in het weekend dan gewoon genieten is

- dat je broer gezellig komt eten

- dat je zus gezellig langskomt en het mooi weer was en we lekker even de stad in konden

- dat iemand die je lang niet gezien hebt gezellig komt koffiedrinken en je een leuke ochtend hebt

- dat je bidt. Op je knieën. Omdat je het anders ook niet meer weet.

Dat dus..was deze week.
En nu is het zaterdag. Morgen nog één dag weekend.

Ik wens je voor morgen toe:

- dat je een moment van rust in je hoofd en vrede in je hart hebt (misschien wel in de kerk, of thuis)

- dat je kunt genieten van een kop koffie (of thee, of warme chocolademelk): even zitten, even warmte

- dat je lekker even naar buiten kunt

- dat je 'quality-time' mag hebben: met je lief, of lieve mensen. Of juist alleen, omdat dat soms zo fijn kan zijn.

- dat je even ontspant: met een boek of een haakwerk of luisterend naar muziek. Of terwijl je een rondje hardloopt (ik zeg maar wat)

- dat je stilstaat. En weer vooruit kan.

Kijken door de ogen van een kind

Gretig kijken haar ogen de wereld in. Alles is nieuw. Alles is een ontdekking.
Als ik met haar op m'n arm de kamer doorloop, wipt ze van de ene kant naar de andere kant.
Draait zich om, om het nog beter te kunnen zien. 'O een strijkijzer, o schaaltjes, o een kaart, o ....'
Alles is leuk. Alles is interessant.

Wat moet dat zijn voor een kind om alles om je heen nog te ontdekken. Wij kunnen het ons niet meer herinneren en zouden het misschien nog wel eens willen.
Opnieuw leren kijken.

Zij laat mij ook een beetje opnieuw kijken. Want als ik achter de wagen loop en haar aandachtig naar iets zie kijken, kijk ik ook even omhoog. Blaadjes die waaien, een vlag die wappert.
Haar kleine vingertjes voelen aan de mat, en ik ga door m'n knieën om ook even te voelen. Wat voelt dat eigenlijk scherp en weer heel anders dan de vloerbedekking.
Als ik kijk naar alles wat zo enorm aantrekkelijk is voor haar, laat dat me even stil staan bij die hele gewone dagelijkse dingen.
Ze laat mij zién.

Maar andersom geldt het ook. Wij helpen onze kinderen ook kijken. Als we veel stilstaan bij wat wij belangrijk vinden, zullen ze daar ook bij stilstaan.

Zo weet ik nog heel goed dat, als we vroeger een rondje gingen lopen, mijn vader ons wees op alles wat we zagen.
We zagen een meerkoet met haar jongen, een 'biddende' vogel in de lucht, een fazant.
De aardappels die bloeiden.
We plukten graan en wreven het tussen onze handen tot de korrels eruit kwamen en proefden die.
We zagen de lucht die ging veranderen; er kwam regen.
Bloemen en hun namen.
Wat je wel en niet kon eten.

En nog steeds zié ik dat. Als ik een rondje fiets, kijk ik welk gewas er groeit. Zie ik dat er vruchten hangen. Herken ik vogels of bloemen.

Mijn vader houdt van de natuur en alles wat bloeit en groeit, en heeft mij die liefde meegegeven.
Ook ik wil dat weer aan mijn dochter meegeven. Haar laten kijken en wijzen op.

En ik hoop dat ze altijd zo mag blijven kijken.
Open.
Ontdekkend.
Zien.

Een nieuwe fase..

Naast de vele 'jaaa goed zo' s en de 'toe maar' s, klinkt er nu ook regelmatig 'uhuh' en 'neenee' door de kamer. Dat gaat allemaal nog heel vriendelijk (ze is nog klein) doch resoluut (ze moet het wel leren) ;) Over het laatste maak ik me op dit moment nog niet teveel illusies, ze vindt het vooral erg leuk om zelf nee te schudden..

Het is echt bizar hoe snel het gaat.
Waar ze vorige week nog voorzichtig een beetje kroop maar vooral nog tijgerde, zet ze het nu voornamelijk op een kruipen. Nog niet enorm snel misschien, maar als ze ergens heen wil, is ze vastberaden en gaat door en over speelgoed heen om er te komen.
En lukte het haar maandag nog niet om zich ergens aan op te trekken, dinsdag doet ze opeens niet anders (nog niet tot staan, maar gezien haar verbetenheid zal dat vast niet lang meer duren). Daarbij verliest ze natuurlijk af en toe nog haar evenwicht en is al een paar keer achterover gekukeld, maar dat mag de pret niet drukken.

Dus, mevrouwtje is op ontdekkingstocht en niets is meer veilig!

 

Hallo, ik ben Annejet!

Klaar voor de start?

Daar ga ik hoor!

 

Achter mama aan..

 

Even een muziekje aanzetten..

Check die voetjes!

 

 

En dan..dan zie je allerlei gevaren. Want o, wat als ze nou zo hard aan het kastje trekt dat het deurtje openschiet. En o, die tafel met dat losliggende blad en enorm harde punten..En o, die houten vloer, nou ja die is per definitie gewoon hard.

Maar ik wil ook niet de hele dag 'kijk uit' en 'voorzichtig' roepen, want het hoort er tenslotte ook bij en anders durft ze straks niet meer.

 

Dus; nu laat ik d'r soms maar gaan en dan valt ze af en toe ook heel hard. En soms zit ik bij d'r in de buurt om op te vangen als het nodig is. En soms (zo'n 80 x per dag ;)) haal ik haar weg bij iets wat echt niet mag of kan (want likken aan de wielen van de kinderwagen is gewoon echt vies!)

 

 

En als laatste..er komt een tandje door! (ik probeerde het op de foto te zetten, maar denk niet dat je het kunt zien)