just for a little while..

Vanmiddag haalde ik Annejet uit haar bedje.
Meestal is ze er dan nog niet gelijk 'klaar' voor en voed ik haar dan, waardoor ze iets lekkerder wakker wordt.
Vandaag gingen haar oogjes tijdens het drinken weer dicht en ook toen ik haar overeind haalde,
ging ze tegen me aan liggen en viel weer in slaap.
Nou, dat gebeurd eigenlijk nooit meer, dat ze tegen me aan ligt te slapen.

Het boek wat ik aan het lezen was, lag buiten handbereik. Net als m'n telefoon.
Dus daar zat ik.
Voelde haar warme lijfje, legde m'n hoofd tegen haar hoofdje, luisterde naar haar ademhaling.
Ik zat.
Niks te doen.
En dacht: dit ís het, dit moment.
Mijn leven. Mijn meisje.

En het deed me terugdenken aan al die uren in die eerste maanden dat ik zo met haar zat.
Na de voedingen, om het beter te laten zakken.
Of omdat ze zo nou eenmaal het beste sliep.
Of omdat het gewoon zo heerlijk was.

Vond ik het dat nou altijd fijn?
Nee, soms werd het zwaar, of was het saai..wilde ik m'n handen en m'n armen vrij.
Of twijfelde ik, omdat 'men' het raar vond om zoveel met haar te zitten.

Tsja, deed ik die dagen wat minder in huis? Vast wel.
Had ik minder tijd voor mezelf? Zeker.
Keek ik teveel tv (geluidloos, dat wel) omdat ik toch op de bank zat? Waarschijnlijk.

En toch, als ik er over nadenk, denk ik: time well spend!!
Want hoeveel uur, over een leven genomen, brengt een kind nou bij de moeder (of vader)
op schoot door?
Wat zeg ik, over een paar jaar zal ze er waarschijnlijk alleen nog maar zin in hebben als ze moe of hangerig of gevallen is.
Een enkele keer voor de gezelligheid.

Ik las in mijn boekje waar ik over Annejet schrijf, een maand nadat ze geboren was
(en vlak daarvoor schrijf ik dat ik slecht geslapen had en ze 's ochtends al weer huilend
wakker werd en ik niet wilde):

'Net, toen ze na de voeding, met haar gezichtje in m'n hals tegen me aan in slaap
was gevallen en ik haar bekeek, realiseerde ik me iets.
Ze is maar één keer baby, maar één keer zo klein,
deze tijd beleven we met haar maar één keer.
Je hoort zo vaak mensen zeggen: Waar is de tijd gebleven, het gaat zo snel voorbij,
geniet er nog maar van.
En ik dacht: ik wil het koesteren, dit moment. Dit alleen is wat er toe doet.
Jij en ik samen. Jouw koppie op m'n schouder, dicht tegen mij aan.'


Dus ach, dan 'verspil' ik maar wat uren met 'alleen maar zitten'.
Er komt vast een tijd...ooit, als ze een grote meid is, dat ik met weemoed terugdenk
aan de keren dat ze tegen me aan lag.
Dat ik zou willen dat ze nog even zo klein was,
nog even haar warme lijfje tegen me aan,
mijn hoofd tegen haar hoofd.