voor wie schrijf ik

Een heel aantal bloggers hebben ergens in hun ondertitel of op een andere plek
op hun blog omschreven wat voor soort blog het is.
Bijvoorbeeld: 'over vrouw zijn, moederschap en gezin'.
Of 'het leven van een thuisblijfmoeder'. Of 'over christen zijn'. Of 'gezond leven en eten'.

Enzovoorts. Je snapt wat ik bedoel.
Het geeft mensen de mogelijkheid om in één oogopslag te zien
wat er zo ongeveer geschreven wordt en of het hen interesseert.
Wat ze kunnen verwachten ook.
En het geeft voor de blogger zelf natuurlijk ook een zekere richtlijn, een kader.
Niet dat iemand jou op je eigen blog kan inperken, maar als je claimt een
blog te zijn over suikervrij eten en je schrijft keer op keer over technische snufjes..
tsja dan kan het  zijn dat wat lezers afhaken natuurlijk.

Ik heb dat eigenlijk nooit gedaan omdat ik het niet zo goed wist.
Misschien wilde ik mezelf dus niet inperken?
Mijn blog mag overal over gaan.

Maar soms zit het dan ineens in mijn hoofd:
voor wie schrijf ik dit? Wie lezen het?

Dat kan dan twee kanten opgaan:
Is het interessant voor mijn lezers?
Of, ik twijfel over mijn openheid en kwetsbaar opstellen.

Het eerste is misschien een beetje gek.
Tenslotte verplicht ik niemand tot het lezen ervan.

Het tweede ligt wat complexer.
Ja, het is soms eng. Eng om meningen en gevoelens openbaar te plaatsen.
Eng om je twijfels en moeilijkheden te laten zien.
Maar het is ook zoals ik wil zijn en wil schrijven.
Niet mooier voordoen dan het is, eerlijk zijn.
Transparant.
Openheid.
Natuurlijk kies ik wat ik wel of niet deel,
maar in kwetsbaarheid en openheid ligt ook verbondenheid.
Door te schrijven vanuit mijn hart hoop ik een verbinding te leggen
naar het hart van iemand anders.

Het schrijven doe ik ook voor mezelf.
Er zijn wel eens bloggers die zeggen:
ik schrijf gewoon voor mezelf, ook al zou niemand het lezen dan nog
vind ik het leuk.
In zekere zin herken ik dat: ik vind het schrijven op zich heel leuk!
Het delen van iets..het zoeken naar woorden, het vormen van zinnen.
Maar toch ben ik heel eerlijk: als niemand het zou lezen weet ik niet of ik
blogs zou blijven publiceren.

En ten slotte,
bid ik dat God mij via mijn blog mag gebruiken.
Mij zal inspireren om anderen te inspireren.
Mij aanraakt om anderen aan te raken.
Hoop ik open te staan voor Zijn woorden en wijsheid
om die te kunnen delen.

Dat is echt het hogere doel.
Ook het moeilijkste doel en het komt er lang niet altijd van
maar het is wel mijn inzet, wens en verlangen!

Als laatste wil ik jullie bedanken.
Voor het lezen, het reageren.
Ik weet dat er blogs zijn met duizenden volgers en views,
maar het verwonderd mij nog altijd dat er honderden mensen
zijn die lezen wat ik schrijf.
Jullie inspireren mij om aan het schrijven te blijven!

concepten weg/uitwerken en de balans zoeken

Geloof het of niet,maar er staan zo'n 15 conceptberichten in mijn berichteninbox.
De blog van gister had eigenlijk al een maandje geleden geplaatst moeten worden.

Elke keer als ik een idee heb voor een blog,typ ik dat gauw in als titel. 
Bij sommigen moeten nog foto's geplaatst, bij anderen heb ik juist alleen nog maar foto's. 
Of een half geschreven verhaal.

Je snapt het,een idee is sneller ontstaan dan een blog geschreven.

Een 'verhaaltje' gaat nog wel,maar voor een iets diepzinniger en doordacht idee heb ik
meer tijd en rust nodig.





Het liefst zou ik het allemaal kunnen doen.
Maar als ik kies voor het één,mis ik het ander.

De ene dag doe ik lekker veel met de kinderen, even echt de tijd voor ze nemen,
spelletjes doen en boekjes lezen. Of we zijn veel buiten de deur.
Maar dan is het huis een zooi en liggen er allemaal 'taken' waar ik
niet aan toe gekomen ben.
Dus denk ik de dag erna:nu even flink in huis werken.
En kom ik er 's avonds achter dat ik alleen maar bezig geweest ben
en de kinderen vooral als stoorzender voor m'n to do lijst ervaren heb.

En ook de avonden gaat het zo.
Kies ik voor bewegen,hebben we elkaar nauwelijks gesproken.
Ga ik zitten haken,kom ik niet aan stille tijd toe.
Doe ik boodschappen of strijk ik,heb ik helemaal niet even tijd voor mezelf.

Ik heb ook nogal eens de neiging om te kiezen voor het 'verplichte' ipv het ontspannen
en genieten. 
Op zaterdagen bijvoorbeeld..dan ligt er vaak al weer zo'n lijst klaar met allemaal
dingen die 'moeten' gebeuren.
Natuurlijk is het fijn als er aan het eind van de dag veel gebeurd is, maar soms
is het ook goed om even te stoppen en te denken: nu even niet.
Laat die zolder maar zitten, en het oud papier wacht nog maar een weekje.
Het is mooi weer, we gaan naar buiten!

Tsja, en het kan nou eenmaal niet allemaal.
Maar herken je dat niet, dat je je afvraagt: heb ik m'n tijd nou het beste besteed?

En het beste is misschien..een balans vinden. Het verdelen.
De ene keer dit, de andere keer dat.
Of een compromis sluiten:
strijken en iets kijken
fietsen en bidden
praten en haken.
Dat kan best tegelijk toch?

O ja, en dan niet vergeten die concepten eindelijk eens uit te werken.

Fijn weekend!



(met nog een paar foto's van zo'n zaterdag dat we zeiden: we gaan lekker naar buiten..
een heerlijke speeltuin met water en zand..gewoon genieten!)

precious moments in everyday life

De was hangt in de zon te drogen,Annejet zit lekker te spelen in de zandbak
en ik zit ernaast deze blog te schrijven.

Twee meisjes die elkaar vasthouden en knuffelen; Joselien krijgt Annejet
steeds meer in de gaten en kijkt met grote straalogen naar haar op.

Een kop koffie drinken in de stad.

Fietsen in de zon.

Zomaar een praatje, of een aardig gebaar.

Een bloemetje,geplukt en meegenomen:voor mama.

Het gelach tussen het gehuil. Het geknuffel tussen het gevecht.

 

Het zijn geen stralende zonnige gouden dagen. Niet altijd.
Het is niet aan één stuk goed en makkelijk.

Maar er zijn momenten.
Die je soms zo makkelijk over het hoofd ziet en vergeet.

Niet altijd helemaal gelukkig,maar wel momenten waarop we het geluk
zomaar spontaan in ons voelen opwellen.

Soms wachten we misschien op iets groots, iets bijzonders.
Of op andere, betere tijden.
Vieren we alleen de hoogtijdagen.
En glijden de gewone dagen langs ons heen.
Terwijl het gewone soms gewoon goed is.

En dat te zien, helpt mij te relativeren.
Een lange dag wat minder lang te maken.
Je niet blind te staren op iets wat een ander heeft
of iets onbereikbaars of wat nog komen gaat.

Grijp ze vast, die momenten, met beide handen.
Lég ze vast, niet (alleen) met je camera,
maar vooral in je hart.

een half jaar Joselien

Zaterdag 10 september was Joselien een half jaar oud.
Tijd is een raar iets..
Ongelooflijk dat ze er al weer een half jaar is.
Ongelooflijk dat ze er nog maar een half jaar is.
Ik zal niet zeggen dat het voorbijgevlogen is, want dat klinkt
alsof het allemaal vanzelf gaat en dat vind ik toch heus niet.
Maar wonderlijk blijft het.

Dat ze een half jaar geleden een pasgeboren poppetje was
en nu een alert, geluidjesmakend, rollend, voortbewegend,
bijna kruipend, gretig om zich heen kijkend vrolijk en pittig dametje is.

Dat ze is gegaan van dit

 

 naar dit

 

 

 

Wow, als ik zo door de foto's heen kijk, blijf ik me verbazen.

Wat is ze al weer veranderd,

wat heeft ze een eigen koppie,

wat kijkt ze wijs uit d'r ogen.

Al die ontwikkelingen in slechts een half jaar.

 

Het is zo'n prachtig kindje, zo'n lekker wijffie, zo'n vrolijk moppie!

 

Een half jaar oud is ook een half jaar borstvoeding,

een half jaar een gezin van vier,

een half jaar zusjes.

Is ook

bikkelen door die eerste mooie

maar intense en pittige maanden.

Maanden waarin moeheid en gehuil soms eindeloos leken..

Maanden waarin ik soms uitkeek naar 'dat ze een half jaar zou zijn

want dan wordt het makkelijker'.

 

lieve Joselien,

wat zijn we blij met je!

Wat genieten we van je!

Wat een zegen ben je!

We kijken uit naar het komende half jaar:

naar elke dag

waarin we getuige mogen zijn van

alle mooie nieuwe dingen die je gaat leren

en

alle ontwikkelingen die je doormaakt.

Waarin we je nog beter gaan leren kennen

en nog meer van je gaan houden.

 

 

 



 

 

 

waarom komt inspiratie nou 's nachts?

Sommige blogs schrijven zichzelf.
Dat is het fijnste natuurlijk, als de inspiratie borrelt en de
zinnen je toetsenbord afrollen.

Maar soms komt die inspiratie helaas op momenten dat je er niet direct wat mee kunt.
Zoals ook afgelopen nacht.

Ik lag wakker en door een combinatie van factoren viel ik niet zomaar weer in slaap.
Soms wordt je wakker en kun je makkelijk weer verder slapen.
Maar soms duurt het allemaal net wat te lang en daar lig je dan.
Kind 1 werd wakker, kind 2, weer een keer kind 1, een mug, kind voeden,
nou ja dan ook maar naar de wc en ja hoor, ik lag wakker.
En dan ga je denken.

Zomaar ineens ratelden de zinnen in mijn hoofd.
Een hele blog vormde zich.
Het liefste was ik er direct uitgegaan om de laptop open te klappen en de blog te typen.
Maar slaaptijd is ook kostbaar en het was nog maar vijf uur dus ik hoopte eigenlijk heel erg
nog wat slaap te kunnen pakken.

Wat zou het toch fijn zijn als je dan simpelweg een 'opslaan' knop zou hebben
in je hoofd.
Kwestie van plakken en kopiëren..usb stick erin. Helaas.

Ik weet nog wel waarover het ging, maar de 'vanzelfheid' is weg.
Nu moet ik er weer over nadenken.

Hm..je zou bijna gaan hopen op weer een keer wakker liggen.
Bijna, want daarop hopen gaat me toch net iets te ver.

Maar wat in het vat zit, verzuurt niet.
Wacht maar, het komt er echt wel uit.
Wordt vervolgd.