Na een periode van ruim 20 maanden is er een einde aan gekomen:
borstvoeding geven aan Annejet.
Wat begon met die eerste aarzelende keren en uitgroeide tot iets heel
vanzelfsprekends, is nu eigenlijk ook heel natuurlijk weer gestopt.
Van te voren had ik gedacht dat ik het heel moeilijk of raar zou vinden
om het niet meer te doen.
Ook had ik er nooit een 'einddatum' aan gegeven.
Maar het is heel langzaam afgebouwd en het is gewoon goed zo.
Wel of geen borstvoeding geven (en hoe lang), is een gevoelig onderwerp.
Als voorstander ervan zou je het liefst iedereen aanraden om het te doen
en als je liever de fles geeft, snap je soms misschien niet precies
waarom het voor die ander zo belangrijk is.
Daarom durfde ik er ook nooit zo goed over te schrijven, maar het is wel iets
wat mij heel na aan het hart ligt.
Het leek mij één van de mooiste dingen die je kunt doen, en wat wilde
ik het daarom graag. Tijdens m'n zwangerschap las ik me al in op een forum
en met een goed informatieboek over borstvoeding.
En zeker, wat was het mooi en een geweldige ervaring om je eigen
kindje te kunnen voeden en zo dichtbij te hebben.
Maar het is niet alleen maar makkelijk en mooi.
Die eerste weken is het moeilijk, pijnlijk, ongemakkelijk, onzeker,
zoeken en twijfelen.
Ik was blij dat ik al het één en ander erover had gelezen en dus al een aantal
dingen kon verwachten of wist dat het erbij hoorde,
maar om het ook zelf te ervaren, dat is nog iets heel anders.
Ergens was het goed dat ik het zó graag wilde, omdat dat me door die
eerste lastige tijd heen hielp.
Want daarna werd het echt makkelijker en fijner!
Zo gingen we alle fases door: van zes maanden alléén maar borstvoeding naar
steeds een stukje verder afbouwen.
Van aanvoelen en leren herkennen wanneer je baby wil drinken tot
een dreumes die er zelf om vraagt.
Van in je eentje boven zitten voeden omdat het anders niet lukt (en je bezoek
laten wachten) tot voeden in de trein, in de auto, bij de Ikea...
Van de verzadiging op het gezichtje van zo'n minibaby tot een meisje wat zegt:
'nieuwe aan' omdat het op is en ze denkt dat er misschien nieuwe in moet...
Maandenlang dronk ze nog twee keer per dag en ik zag er een beetje tegenop
hoe ik het nou het beste kon afbouwen.
Maar, zoals ze het drinken vanaf dag één eigenlijk zelf regelen, heeft ze
ook dit 'zelf' geregeld.
Ze stopte steeds sneller met drinken (waarschijnlijk ook omdat ik door de
zwangerschap minder had, maar toch) en waar ik dacht dat ze het 's ochtends
wel heel moeilijk zou vinden omdat ze er altijd zelf om vroeg, vroeg ze
er deze afgelopen week gewoon niet meer om.
En daarom voelt het denk ik ook goed.
Voor haar en voor mij was het gewoon klaar.
Het grappige is dat die omschakeling blijkbaar heel snel gaat:
borsten noemt ze ook niet meer 'ditte (drinken) mama' maar 'borstels' :)
Ach, en ik hoef het ook niet zo heel lang te missen:
voor ik het weet mag ik weer helemaal opnieuw beginnen
met die eerste aarzelende keren..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten