Zaterdag liepen wij door de Ikea, ons gewoon druk te maken, samen met al die andere mensen, over welke kast het beste zou passen en welke spullen we nog nodig hebben.
Vannacht zat ik aan Annejets bed (omdat ze wakker was geworden) en viel er een angst over mij. Wat gebeurd er? Wat is er gaande? Waar moet het heen met deze wereld? Wat moeten we hier mee? Hoe voed ik mijn kind hierin op? Wat zal zij meemaken?
Angst...
Angst die iedereen voelt deze dagen.
Maar vanmorgen in de kerk zongen we, Goddank, een lied van hoop.
De hoop die we, ondanks alles mogen hebben.
Hoop die het mogelijk maakt om verder te leven.
Hoop hóóp in plaats van angst.
Jezus hoop van de volken Jezus trooster in elk verdriet Jezus licht in het duister Jezus waarheid die overwint
Ik kan d'r geen groter plezier doen: spelen met zand en water! Wat een heerlijke zachte dag, niet te geloven dat het half november is. En dan, na een rondje fietsen, een verlaten speeltuin vinden... met alleen maar zand.. en water..
We waanden ons bijna even terug in de zomer, maar dan mét jas en zonder blote voeten. Aah. Zucht. Genieten.
En nee, dan heb ik het niet over Annejet, maar wij zelf. Bij ons thuis moest iedereen gewoon eten wat er gekookt was, er werden geen uitzonderingen gemaakt. Heel goed hoor, vind ik. Maar als je dan voor jezelf gaat koken en dus kunt kiezen wat je eet, dan laat je dingen waar je niet zo dol op bent lekker achterwege, toch?
Bij mij ging dat met name om een paar soorten groente: rode kool, bieten en zuurkool. Had ik even geluk dat Gerjan er ook niet van hield!
Maar op een gegeven moment denk ik dan toch: zou ik het niet weer eens proberen? Dan zag ik zo'n prachtige rode kool liggen.. daar moést ik gewoon iets mee. Dus aten we die een keer met gebakken spekjes, appel en rozijnen en dat was toch lekker! Ook met zelfgemaakte hachee, wat vooral zo'n lekker huiselijk en winters gerecht is..vond het alleen al leuk om te maken!
En laatst probeerde ik dit recept voor hartige zuurkooltaart uit, en dat was ook helemaal geslaagd!
Maar nu nog bieten... Annejet vind bieten echt heerlijk, en omdat het ook zo gezond is wil ik ze eigenlijk ook gewoon eten. Maar ik vind ze absoluut niet lekker. We hadden ze al een keer door de brownies gedaan, dat werkt prima, maar dat zijn natuurlijk ook geen enorme hoeveelheden. Toen dacht ik: misschien kan ik ze wel door een smoothie doen. Ja hoor, op Pinterest zag ik de meest heerlijke recepten voorbijkomen. En zeg nou zelf, wie denkt nou niet dat iets wat zo'n mooie kleur heeft ook heel lekker is?!
Maar of het nou allemaal al bietenliefhebbers waren of dat ik nog niet het juiste recept gevonden heb, maar bij wilde het nog niet echt lukken. Bij de eerste poging moest ik m'n glas met dichtgeknepen neus leegdrinken, de andere keer stond ik er werkelijk van te rillen, en de derde keer moest ik ervan overgeven... Nu ben ik wel redelijk van 'soms moet je iets leren eten/drinken' maar nee, ik heb het toch weer even opgegeven.
Hebben jullie groenten die je echt niet eet? Of juist hebt leren eten? En, wie heeft voor mij een ultiem lekker recept/gerecht met bieten?!
Na een periode van ruim 20 maanden is er een einde aan gekomen: borstvoeding geven aan Annejet. Wat begon met die eerste aarzelende keren en uitgroeide tot iets heel vanzelfsprekends, is nu eigenlijk ook heel natuurlijk weer gestopt. Van te voren had ik gedacht dat ik het heel moeilijk of raar zou vinden om het niet meer te doen. Ook had ik er nooit een 'einddatum' aan gegeven. Maar het is heel langzaam afgebouwd en het is gewoon goed zo.
Wel of geen borstvoeding geven (en hoe lang), is een gevoelig onderwerp. Als voorstander ervan zou je het liefst iedereen aanraden om het te doen en als je liever de fles geeft, snap je soms misschien niet precies waarom het voor die ander zo belangrijk is. Daarom durfde ik er ook nooit zo goed over te schrijven, maar het is wel iets wat mij heel na aan het hart ligt.
Het leek mij één van de mooiste dingen die je kunt doen, en wat wilde ik het daarom graag. Tijdens m'n zwangerschap las ik me al in op een forum en met een goed informatieboek over borstvoeding.
En zeker, wat was het mooi en een geweldige ervaring om je eigen kindje te kunnen voeden en zo dichtbij te hebben. Maar het is niet alleen maar makkelijk en mooi. Die eerste weken is het moeilijk, pijnlijk, ongemakkelijk, onzeker, zoeken en twijfelen. Ik was blij dat ik al het één en ander erover had gelezen en dus al een aantal dingen kon verwachten of wist dat het erbij hoorde, maar om het ook zelf te ervaren, dat is nog iets heel anders. Ergens was het goed dat ik het zó graag wilde, omdat dat me door die eerste lastige tijd heen hielp. Want daarna werd het echt makkelijker en fijner!
Zo gingen we alle fases door: van zes maanden alléén maar borstvoeding naar steeds een stukje verder afbouwen. Van aanvoelen en leren herkennen wanneer je baby wil drinken tot een dreumes die er zelf om vraagt. Van in je eentje boven zitten voeden omdat het anders niet lukt (en je bezoek laten wachten) tot voeden in de trein, in de auto, bij de Ikea... Van de verzadiging op het gezichtje van zo'n minibaby tot een meisje wat zegt: 'nieuwe aan' omdat het op is en ze denkt dat er misschien nieuwe in moet...
Maandenlang dronk ze nog twee keer per dag en ik zag er een beetje tegenop hoe ik het nou het beste kon afbouwen. Maar, zoals ze het drinken vanaf dag één eigenlijk zelf regelen, heeft ze ook dit 'zelf' geregeld. Ze stopte steeds sneller met drinken (waarschijnlijk ook omdat ik door de zwangerschap minder had, maar toch) en waar ik dacht dat ze het 's ochtends wel heel moeilijk zou vinden omdat ze er altijd zelf om vroeg, vroeg ze er deze afgelopen week gewoon niet meer om.
En daarom voelt het denk ik ook goed. Voor haar en voor mij was het gewoon klaar. Het grappige is dat die omschakeling blijkbaar heel snel gaat: borsten noemt ze ook niet meer 'ditte (drinken) mama' maar 'borstels' :)
Ach, en ik hoef het ook niet zo heel lang te missen: voor ik het weet mag ik weer helemaal opnieuw beginnen met die eerste aarzelende keren..
