kerststress? liever niet!

Dus ik dacht: als ik nou al om 9 uur in de stad ben he, (dan gaan de winkels 'pas' open,
het had wat mij betreft ook eerder gemogen), dán zal het toch nog wel meevallen?
Het is grijs, het is vakantie..
Maar daar vergis je je dan toch in.
Want het is tenslotte de dag voor kerst,
de laatste dag om inkopen te doen en die moet je natuurlijk benutten.

En terwijl ik daar ook liep om mijn allerlaatste 'kerstboodschappen'
te doen (namelijk Rennies, stofzuigerzakken, een plantenspuit en brood),
was ik zo blij.

Zo blij dat ik niet meedeed.
Zo blij dat ik niet de winkels af hoefde te rennen naar dat ene goede cadeautje.
Zo blij dat ik me niet op het laatste moment nog in een kerstoutfit wilde wurmen.
Zo blij dat ik geen ingewikkelde kerstmenu's hoefde voor te bereiden
(Want we eten één dag ergens anders, daar hoefde ik alleen maar taart voor te maken.
Die moet wel nog even lukken, dat dan weer wel. En de andere dag samen thuis.)
Zo blij dat ik daardoor geen karrenvol aan etenswaren binnen hoefde te slepen.
Zo blij eigenlijk ook dat ik m'n huis niet op wilde tuigen (we doen het
dit jaar alleen met kaarsen).

Waardoor het komt, weet ik niet, maar de laatste jaren ben ik er niet meer zo van.
Van het creeëren of ondergaan van 'de kerstsfeer', wat al dan niet lukt.

Dat we die ene dag samen met familie zijn, daar geniet ik wel van hoor!
Maar dat de andere dag dan niks hoeft, daarvan ook.

En ergens ben ik dan stiekem weer blij als alle 'drukke dagen'
straks geweest zijn.


Wat ik vooral voor je hoop en je toewens
voor de komende dagen,
is dat, of je er nou juist van geniet of niet,
alle drukte en stress mogen wegvallen
en er ruimte komt,
stilte,
leegheid.

Dat je lichtheid
mag ervaren
of licht zult zien.

Dat er lucht is
om adem te halen
en je vrede kunt
voelen in je hart.

Dat er liefde
zal zijn,
om te delen
en om je
aan te warmen.

Dat je mag weten dat
alles wat er
op deze aarde speelt,
niet het laatste woord heeft,
maar dat God
deze aarde omvat en liefheeft.

Ik wens je een Feest
om te vieren
dat Jezus
naar de aarde kwam.
Dat Hij van je houdt
en bij je wil zijn
en dat Hij jouw geluk wil zijn.

Goede kerst!

hoop

Vrijdag gebeurde er iets vreselijks.

Zaterdag liepen wij door de Ikea,
ons gewoon druk te maken,
samen met al die andere mensen,
over welke kast het beste zou passen
en welke spullen we nog nodig hebben.

Vannacht zat ik aan Annejets bed
(omdat ze wakker was geworden)
en viel er een angst over mij.
Wat gebeurd er?
Wat is er gaande?
Waar moet het heen met deze wereld?
Wat moeten we hier mee?
Hoe voed ik mijn kind hierin op?
Wat zal zij meemaken?

Angst...

Angst die iedereen voelt deze dagen.

Maar vanmorgen in de kerk
zongen we,
Goddank,
een lied van hoop.

De hoop die we,
ondanks alles
mogen hebben.

Hoop
die het mogelijk
maakt om verder te leven.

Hoop
hóóp
in plaats van angst.

Jezus
hoop van de volken
Jezus
trooster in elk verdriet
Jezus
licht in het duister
Jezus
waarheid die overwint

zon, zand en water

Ik kan d'r geen groter plezier doen:
spelen met zand en water!

Wat een heerlijke zachte dag,
niet te geloven dat het half november is.
En dan, na een rondje fietsen,
een verlaten speeltuin vinden...
met alleen maar zand..
en water..

We waanden ons bijna even terug in de zomer,
maar dan mét jas
en zonder blote voeten.

Aah.
Zucht.
Genieten.

Eten wat de pot schaft

En nee, dan heb ik het niet over Annejet, maar wij zelf.
Bij ons thuis moest iedereen gewoon eten wat er gekookt was,
er werden geen uitzonderingen gemaakt.
Heel goed hoor, vind ik.
Maar als je dan voor jezelf gaat koken en dus kunt kiezen wat je eet,
dan laat je dingen waar je niet zo dol op bent lekker achterwege, toch?

Bij mij ging dat met name om een paar soorten groente:
rode kool, bieten en zuurkool.
Had ik even geluk dat Gerjan er ook niet van hield!

Maar op een gegeven moment denk ik dan toch:
zou ik het niet weer eens proberen?
Dan zag ik zo'n prachtige rode kool liggen..
daar moést ik gewoon iets mee.
Dus aten we die een keer met gebakken spekjes, appel
en rozijnen en dat was toch lekker!
Ook met zelfgemaakte hachee, wat vooral zo'n lekker
huiselijk en winters gerecht is..vond het alleen al leuk om te maken!

En laatst probeerde ik dit recept voor hartige zuurkooltaart uit,
en dat was ook helemaal geslaagd!

Maar nu nog bieten...
Annejet vind bieten echt heerlijk, en omdat het ook zo gezond is
wil ik ze eigenlijk ook gewoon eten.
Maar ik vind ze absoluut niet lekker.
We hadden ze al een keer door de brownies gedaan,
dat werkt prima, maar dat zijn natuurlijk ook geen enorme hoeveelheden.
Toen dacht ik: misschien kan ik ze wel door een smoothie doen.
Ja hoor, op Pinterest zag ik de meest heerlijke recepten voorbijkomen.
En zeg nou zelf, wie denkt nou niet dat iets wat zo'n mooie kleur heeft
ook heel lekker is?!

Maar of het nou allemaal al bietenliefhebbers waren of dat ik
nog niet het juiste recept gevonden heb, maar bij wilde het nog niet
echt lukken.
Bij de eerste poging moest ik m'n glas met dichtgeknepen neus leegdrinken,
de andere keer stond ik er werkelijk van te rillen,
en de derde keer moest ik ervan overgeven...
Nu ben ik wel redelijk van 'soms moet je iets leren eten/drinken'
maar nee, ik heb het toch weer even opgegeven.

Hebben jullie groenten die je echt niet eet?
Of juist hebt leren eten?
En, wie heeft voor mij een ultiem lekker recept/gerecht met bieten?!

En toen was het gebeurd....

Na een periode van ruim 20 maanden is er een einde aan gekomen:
borstvoeding geven aan Annejet.
Wat begon met die eerste aarzelende keren en uitgroeide tot iets heel
vanzelfsprekends, is nu eigenlijk ook heel natuurlijk weer gestopt.
Van te voren had ik gedacht dat ik het heel moeilijk of raar zou vinden
om het niet meer te doen.
Ook had ik er nooit een 'einddatum' aan gegeven.
Maar het is heel langzaam afgebouwd en het is gewoon goed zo.

Wel of geen borstvoeding geven (en hoe lang), is een gevoelig onderwerp.
Als voorstander ervan zou je het liefst iedereen aanraden om het te doen
en als je liever de fles geeft, snap je soms misschien niet precies
waarom het voor die ander zo belangrijk is.
Daarom durfde ik er ook nooit zo goed over te schrijven, maar het is wel iets
wat mij heel na aan het hart ligt.

Het leek mij één van de mooiste dingen die je kunt doen, en wat wilde
ik het daarom graag. Tijdens m'n zwangerschap las ik me al in op een forum
en met een goed informatieboek over borstvoeding.

En zeker, wat was het mooi en een geweldige ervaring om je eigen
kindje te kunnen voeden en zo dichtbij te hebben.
Maar het is niet alleen maar makkelijk en mooi.
Die eerste weken is het moeilijk, pijnlijk, ongemakkelijk, onzeker,
zoeken en twijfelen.
Ik was blij dat ik al het één en ander erover had gelezen en dus al een aantal
dingen kon verwachten of wist dat het erbij hoorde,
maar om het ook zelf te ervaren, dat is nog iets heel anders.
Ergens was het goed dat ik het zó graag wilde, omdat dat me door die
eerste lastige tijd heen hielp.
Want daarna werd het echt makkelijker en fijner!

Zo gingen we alle fases door: van zes maanden alléén maar borstvoeding naar
steeds een stukje verder afbouwen.
Van aanvoelen en leren herkennen wanneer je baby wil drinken tot
een dreumes die er zelf om vraagt.
Van in je eentje boven zitten voeden omdat het anders niet lukt (en je bezoek
laten wachten) tot voeden in de trein, in de auto, bij de Ikea...
Van de verzadiging op het gezichtje van zo'n minibaby tot een meisje wat zegt:
'nieuwe aan' omdat het op is en ze denkt dat er misschien nieuwe in moet...

Maandenlang dronk ze nog twee keer per dag en ik zag er een beetje tegenop
hoe ik het nou het beste kon afbouwen.
Maar, zoals ze het drinken vanaf dag één eigenlijk zelf regelen, heeft ze
ook dit 'zelf' geregeld.
Ze stopte steeds sneller met drinken (waarschijnlijk ook omdat ik door de
zwangerschap minder had, maar toch) en waar ik dacht dat ze het 's ochtends
wel heel moeilijk zou vinden omdat ze er altijd zelf om vroeg, vroeg ze
er deze afgelopen week gewoon niet meer om.

En daarom voelt het denk ik ook goed.
Voor haar en voor mij was het gewoon klaar.
Het grappige is dat die omschakeling blijkbaar heel snel gaat:
borsten noemt ze ook niet meer 'ditte (drinken) mama' maar 'borstels' :)

Ach, en ik hoef het ook niet zo heel lang te missen:
voor ik het weet mag ik weer helemaal opnieuw beginnen
met die eerste aarzelende keren..

kleuren, kleuren, allemaal kleuren...

Geweldig toch, dit weer?!

En dan overal waar je om je heen kijkt die prachtige kleuren, 

nog eens extra benadrukt door de zon en de blauwe lucht.

Alsof voor de kale, koude, grijze winter aanbreekt de natuur zich nog even van zijn mooiste kant laat zien...

En nu hebben we steeds dit liedje in ons hoofd, wel toepasselijk:

'Kleuren, kleuren, allemaal kleuren,

rood, oranje, geel, groen, paars en blauw.

God bedacht die prachtige kleuren,

anders was alles zo grijs en grauw.'

z'n gangetje..

Er gebeurd maar weinig hier hè?!
Dat komt misschien omdat er in het 'echte' leven ook weinig gebeurd.
Het gaat  'z'n gangetje'...een beetje nietszeggend vind ik dat altijd,
maar soms typeert het eigenlijk precies hoe het gaat.
Z'n gangetje..
Niets bijzonders, geen uitspattingen.
Dagen gaan voorbij in het tempo van alledag.

Zo waren bij ons ook wel de afgelopen weken.
Een enorm ritme van werken, huishouden, buiten spelen, boodschappen doen..
dat soort dingen.
Een ritme met soms dagelijks terugkerende handelingen en routines.
Een ritme, wat af en toe heel lekker en goed en gestructureerd voelt.
Een ritme, wat zo nu en dan een beetje saai wordt.

Dat hoort misschien ook wel bij ritme.
Een poosje is het goed.
Zo net na de zomer bijvoorbeeld, vond ik het zo lekker om weer
een beetje naar het 'gewone' terug te keren.
In de zomer is alles toch wat losser, ben je veel buiten..heerlijk!
Maar daarna besteed ik weer meer tijd aan dingen zelf bakken,
aan haken, aan beter (gezonder) koken, in huis werken;
dingen waar ik in de zomer minder zin in heb.

En nu is het bijna zo dat het een beetje beknellend voelt..
teveel thuis, teveel hetzelfde.
Op zich ben ik er blij mee: dat ik tijd heb, rust ken.
Als ik mensen altijd maar hoor over 'druk druk druk',
beklaag ik me niet, voelt het goed dat ik niet opgejaagd wordt.
Ach, gaat het niet altijd om een balans vinden?!
Op zoek naar iets om het ritme te doorbreken.
Of iets 'nieuws' toevoegen, zoals bloggen ;)

Ondertussen was het heus wel nuttig..die 'stilte'.
Achterstallig onderhoud in huis werd aangepakt,
we bakten gezonde mueslirepen en koekjes
en minder gezonde maar lekkere taart.
Nieuwe haakprojecten werden opgezet en Annejets babyalbum ingeplakt.
Ik maakte smoothies met bieten (die er beter uitzagen dan smaakten).
We hadden quality-time met familie en vrienden en wandelingen in het bos.



En nu is het maandag, een nieuwe week.
Terwijl er kindjes om mij heen spelen, probeer ik ondertussen
mijn week en weekmenu te plannen.
Hopelijk vind ik voor deze week een goede afwisseling
tussen rust, reinheid en spontaniteit.

nog even zitten ~ zomaar een blogje

Wat is het heerlijk om 's avonds te denken:
vandaag was een fijne dag!
Om je voldaan te voelen,
om blij te zijn met wat je gedaan hebt.

Vandaag was zo'n dag..
En toen ik er zo 's bij stilstond,
bedacht ik me dat als je je voldaan voelt,
dat het dan eigenlijk betekent dat
je goed zit,
op je plek bent,
gelukkig bent.

En dat is wel eens fijn,
zo'n bevestiging als het ware.
Want geloof me,
zulke dagen heb ik niet altijd.
Er zijn ook dagen dat ik denk:
HELP! Mag ik even weg? Even alleen zijn?
Dagen dat je gillend gek het huis uit zou willen rennen!
(nee wees gerust, dat dóe ik niet..als ik even alleen wil zijn,
doe ik een keer wél de deur naar de wc dicht! aahh wat een rust! ;))

Maar vandaag was zo'n dag..
Wat maakte nou dat ik me zo voldaan voelde?
Voor mij was het:
dat ik alle dingen van m'n lijstje weg kon strepen,
dat ik lekker in huis gewerkt heb,
lichamelijk actief was (een uur gefietst),
van het weer genoot (een uur in de zon gefietst),
dat het gezellig was met Annejet (al ging ik daarvoor wel twee
keer naar de speeltuin want o wat wordt ze gelukkig van tig keer van
de glijbaan af..en ik daardoor dus ook wel)
dat ik gewoon lekker bezig was: boodschappen doen, foto's plakken, koekjes bakken...

Ik deed eigenlijk gewoon m'n taak, m'n werk..
en het voelde goed!
Hoe fijn is dat.

De ene dag gaat dat beter dan de andere;
sommige dagen vreten energie
en anderen geven je juist weer kracht voor de volgende.

Dus zulke dagen..
he, die meld ik gewoon even!

 

 

Het arme kind wordt steeds voor jongen aangezien..tsja,

ze heeft dan ook een blauwe jas en met een spijkerbroek is het dan al helemaal gedaan.

En nu zijn ook nog 's d'r haren geknipt...

dat is dus buiten verplicht een speldje in!

(En weet je wat deze dag nou helemaal afmaakt?
Dat ik eigenlijk al dacht: die blog wordt 'm niet meer
en ik toch nog met laptop in bed gekropen ben en jawel...;)

Welterusten!)

blij nieuws!

Hoewel een heel aantal van jullie het al via een andere weg gehoord hebben,
wil ik toch ook hier nog even 'officieel' ons blijde nieuws delen.
Namelijk dat wij, als alles goed gaat, in maart 2016 ons tweede kindje verwachten!
Wij zijn er erg dankbaar voor en blij mee dat wij opnieuw
dit wonder van nieuw leven mogen meemaken.

nog even de zomer vieren!