Ik moest het even terugzoeken want ik wist het niet meer zeker.
Maar zo'n drie jaar geleden schreef ik een blog.
Met als inhoud dat mijn kleine meisje dan wel bijna één maar gelukkig
nog lang geen vier jaar was!!!
Over hoe onwaarschijnlijk het me leek dat ze daar zou gaan..
met haar tasje en haar staartje, naar school.
En vandaag was het dan zover!
Nu toch echt bijna vier jaar.
De weken werden afgeteld, afscheid nemen en trakteren op de peuterspeelzaal,
nieuwe beker, broodtrommel en tas gekocht, wennen op school.
Een fase wordt afgesloten en een nieuwe fase begonnen.
Het hoort er allemaal bij, en toch is het ook nog ongewoon.
Het is goed, maar toch ook spannend.
Met kriebels in mijn buik en misschien ook in de hare, liet ik
haar achter.
Ik vroeg me af of ze wel zou spelen.
Of ze alleen maar observerend om zich heen zou kijken.
Of ze het wel leuk zou vinden, en niet eng.
Of ze zich niet alleen zou voelen.
Of het goed zou gaan met naar de wc gaan en of ze
haar brood zou opeten.
Ze had gehuild omdat ze ons miste, en wij misten haar!
Ze had gehuild omdat ze weg wilde, en toen ik vroeg waarom, zei ze:
omdat ik Joselien graag weer wilde zien.
Ze had gehuild, en ik had haar niet kunnen troosten.
Maar het was leuk geweest, en ze had gezongen,
beetje bij beetje kwamen er wat verhalen
en vanmiddag speelde ze juf.
Vandaag leerde mijn moederhart een stukje loslaten.
Vandaag breidde ons gebied zich uit van thuis naar school
en gaat er een nieuwe wereld voor haar open.
Een wereld van
vriendjes maken
samen spelen
leren en
soms ook bezeren
Een wereld van
ontdekken en
vragen en verwonderen.
Voor haar uit strekt zich de toekomst..
van schoolgaan, en ontwikkelen,
van uitvinden wie ze is
en richting vinden.
Maar dat duurt allemaal nog hééél lang.
Tenslotte is ze dan wel bijna vier...
maar gelukkig nog lang geen 12, of 18, of.......
een nieuwe tas die een dag lang voortdurend werd gedragen
traktatie en trakteren
wat een fijne tijd heeft ze gehad op de psz,
ze gaat de juffen en kindjes nog missen
naar school!
