Gistermiddag liep ik langs een basisschool, die net was uitgegaan.
Het duurde even voor ik er langs kon, want het krioelde van de kinderen,
die natuurlijk niet aan de kant gaan voor een mevrouw met een kinderwagen.
En terwijl ik daar liep, dacht ik: o help, vreselijk!
Ik kon me gewoon totaal niet voorstellen dat over een paar jaar Annejet daar
bij zou lopen en ik daar bij zou staan.
Op hetzelfde momenten fietsten er ook talloze middelbare scholieren langs..
En in een flits zat ik het toch even..
Annejet; met een staartje en een tasje, zelf naar school lopen.
Annejet; met haar vriendinnen, sliertend door de stad, blijven 'hangen' na school...
Nog meer 'o help, o help'...!
Voor de moeders met een eerste kleintje is het misschien wel herkenbaar:
die 'het-is-leuk-een-kind-maar-ik-moet-er-nog-niet-aan-denken-om-straks-tussen-
de-andere-moeders-op-het-schoolplein-te-staan' angst.
En de moeders die het al één of meerdere keren hebben meegemaakt, zeggen natuurlijk:
'tsja, je groeit er vanzelf in mee hoor!'
Dat geloof ik ook wel.
Maar voor nu ben ik toch heel blij dat mijn kleine meisje dan wel bijna één is,
maar gelukkig nog lang geen vier!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten