met de zon in m'n gezicht

'Waar gaan we heen?'
'Naar de hei!'

O wat mis ik het soms.
Als de zon zo heerlijk schijnt
en de blauwe lucht
en het gekwinkeleer
van de vogels
me naar buiten lokt...

Dat ik niet even
binnen 10 minuten
naar de hei of het bos kan rijden.

Zes jaar lang
kon dat wel..
zomaar nog even op de fiets stappen.
Even échte buitenlucht opsnuiven.
Daar lijkt het altijd
of ik nét wat meer tot leven kom;
m'n hart wat wijder open gaat staan.
Zo'n tintelend gevoel diep in me..

Je longen stromen vol
en je hoofd waait leeg.

Rennen,
dansen
met je armen wijd
of eventjes
héél hard fietsen!

Ach ja, wat mis ik dat..

Dan zet ik het voor mezelf even op een rijtje:
jaaamaaaar, daar woonde je ver bij iedereen vandaan,
afgelegen van alles,
totáál niet handig als je geen auto hebt
en wat is het toch fijn
zo dichtbij de stad.

Oké, dat is ook zo
en dat wéét ik ook wel.

En toch hè,
toch blijft het trekken..

Maar ik geniet evengoed wel hoor
van het heerlijke weer
deze afgelopen dagen.
Elke dag 1,5 uur lopen
op de dijk
met de zon in m'n gezicht.

Kijk, en deze natuur 'vond' ik zomaar in de achtertuin.

Ondertussen droom ik nog even verder.
Van m'n huisje
in het bos
met een tuintje
en een grasveld
met kippen en
een geit
picknicktafel
perenboom
en de was
wapperend aan de lijn.
natuurlijk komt iedereen gewoon gezellig langs,
en je mag blijven slapen!

met dezelfde zon in m'n gezicht
dromen mag
toch?!

en ik neem me voor
volgende week
binnenkort
ga ik gewoon even
echt naar buiten
naar strand
bos of
hei

met wapperende haren
de zon in m'n gezicht