Gretig kijken haar ogen de wereld in. Alles is nieuw. Alles is een ontdekking.
Als ik met haar op m'n arm de kamer doorloop, wipt ze van de ene kant naar de andere kant.
Draait zich om, om het nog beter te kunnen zien. 'O een strijkijzer, o schaaltjes, o een kaart, o ....'
Alles is leuk. Alles is interessant.
Wat moet dat zijn voor een kind om alles om je heen nog te ontdekken. Wij kunnen het ons niet meer herinneren en zouden het misschien nog wel eens willen.
Opnieuw leren kijken.
Zij laat mij ook een beetje opnieuw kijken. Want als ik achter de wagen loop en haar aandachtig naar iets zie kijken, kijk ik ook even omhoog. Blaadjes die waaien, een vlag die wappert.
Haar kleine vingertjes voelen aan de mat, en ik ga door m'n knieën om ook even te voelen. Wat voelt dat eigenlijk scherp en weer heel anders dan de vloerbedekking.
Als ik kijk naar alles wat zo enorm aantrekkelijk is voor haar, laat dat me even stil staan bij die hele gewone dagelijkse dingen.
Ze laat mij zién.
Maar andersom geldt het ook. Wij helpen onze kinderen ook kijken. Als we veel stilstaan bij wat wij belangrijk vinden, zullen ze daar ook bij stilstaan.
Zo weet ik nog heel goed dat, als we vroeger een rondje gingen lopen, mijn vader ons wees op alles wat we zagen.
We zagen een meerkoet met haar jongen, een 'biddende' vogel in de lucht, een fazant.
De aardappels die bloeiden.
We plukten graan en wreven het tussen onze handen tot de korrels eruit kwamen en proefden die.
We zagen de lucht die ging veranderen; er kwam regen.
Bloemen en hun namen.
Wat je wel en niet kon eten.
En nog steeds zié ik dat. Als ik een rondje fiets, kijk ik welk gewas er groeit. Zie ik dat er vruchten hangen. Herken ik vogels of bloemen.
Mijn vader houdt van de natuur en alles wat bloeit en groeit, en heeft mij die liefde meegegeven.
Ook ik wil dat weer aan mijn dochter meegeven. Haar laten kijken en wijzen op.
En ik hoop dat ze altijd zo mag blijven kijken.
Open.
Ontdekkend.
Zien.
