septemberweemoed

Gisteren maakte ik een foto van deze zonnebloemen. Op het randje van de zomer kwamen ze nog tot bloei en fleuren onze verder op dit moment bloemloze tuin op.

Het overviel me van de week.
Terwijl ik gewoon lekker door de stad wandelde en genoot van het zonnetje.
Het was het licht, de geur.. en ik dacht: de zomer is voorbij. Ja de zon scheen nog en ja het was heerlijk warm, maar je merkt dat het anders is (ik wel in ieder geval, ik ruík het. Ook als het winter wordt, en lente.)
En er bekroop mij een gevoel wat onmiskenbaar iets weemoedigs had. Als een soort afscheid.

Afscheid van een periode waarin alles wat lichter en luchtiger is.
Zomerdagen waarin men vrijer en vrolijker is, minder gebonden.
Blote voeten en zomaar een ijsje.
's Avonds nog naar buiten.
Koffiedrinken in de zon.

En hoewel ik, toen het bij ons boven weer meer dan 25 graden werd en de muggen ons wakker hielden, verzuchtte dat van mij het warme weer wel afgelopen mocht zijn, geeft het dus toch iets weemoedigs. We laten de zomer achter ons en gaan op naar het volgende seizoen.

Later, toen ik er nog even over nadacht, kwam er nog iets bovendrijven. Namelijk dat september ook typisch iets meebrengt van weer op nieuw beginnen. Scholen, kringen, cursussen, afspraken: alles wordt weer in gang gezet. Men komt weer in het regime.
Jarenlang was september dat voor mij ook. Van weer naar school tot colleges die weer begonnen; nieuwe boeken en lege schriften en verwachtingsvol met nieuwe zin en voornemens beginnen.
Zo niet dit jaar.
Gek genoeg de vorige twee jaren ook niet, maar nu voelde ik het. Het is niet erg, maar het was er wel.

Tóch met iets nieuws begonnen. Een blog.

'Maar heb je wel inspiratie?' zei hij.
De ideeën buitelen door mijn hoofd. Ik krijg mijn dagen wel vol.