houden van jezelf

'Lekker slapen schatjes. Mama houdt van jullie!' zeg ik terwijl ik naar de 
deur loop om het licht uit te doen.

'Ik hou ook van jullie', zegt Annejet.
Joselien knikt, en vult aan: 'papa'. 

'Ja zegt Annejet, 'van papa, en mama, en Joselien, en Annejet...'
lacht een beetje..
'Ik hou ook van mezelf.'

'Natúúrlijk', zeg ik, en doe nu echt het licht uit en de deur achter me dicht.

Oh kind denk ik, blijf alsjeblieft zo van jezelf houden.



Natuurlijk zeg ik..terwijl ik heel goed weet dat houden van jezelf
helemaal niet zo vanzelfsprekend is.
We zijn allemaal in meer of mindere mate egoïstisch ingesteld.
We willen graag dat het goed gaat met onszelf, dat we aan onze
trekken komen. 

Maar van jezelf houden op een goede positieve manier is iets heel anders.

Kinderen kunnen dat nog zo makkelijk en natuurlijk, van zichzelf houden.
Zichzelf vol blijdschap bewonderen in de spiegel.

En wij ook van kinderen.
Want als we een pasgeboren baby zien, raken we op slag verliefd
op dat kleine schepseltje. 
Maakt het dan uit of het een beetje gekreukeld
eruit ziet, of het ene kind een wat ronder koppie heeft dan de ander?
Natuurlijk niet!

Of houden we minder van ons kind als het een beetje scheel ziet
of de oren scheef staan?
Natuurlijk niet!

'Ik hou van jou', zei ik laatst en Annejet zei: 'precies zoals ik ben'.
Dat heeft ze natuurlijk niet zelf bedacht, dat heeft ze gehoord van mij.
Want dat wil ik haar zo graag meegeven en vast laten houden.
Niet dat ik niet wil dat ze ooit aan zichzelf werkt, zal groeien en veranderen.
De tijd en het leven zullen haar nog genoeg momenten geven
waarop ze dingen bij zichzelf zal ontdekken waar ze niet blij mee is. 
Maar wel dat dat mag vanuit een acceptatie en houden van zichzelf.

En weet je wat zij mij leert?
Dat dat begint bij mezelf.

Dat ik ook niet in de spiegel moet kijken om te zien wat ik zou willen veranderen.
Dat ik niet negatief over mezelf mag praten
en zeker ook niet over anderen.


Toevallig was het gister Valentijn, dag van de liefde.
Maar oprecht van iemand anders houden kan pas als we ook van 
onszelf houden.

Niet met een soort zelf-liefde waarmee we onszelf altijd op de eerste plaats
zetten of onszelf verheffen boven anderen.
Maar met een liefde die begint vanuit Gods liefde voor ons.

Want wat wij ook zien of vinden van onszelf,
God heeft jou gemaakt zoals Hij wilde dat je zou zijn.
God heeft jou gemaakt met een doel en een plan.
Hij vindt jou prachtig, en houdt onnoemelijk veel van je.

En elke keer als ik iets aanmerk op hoe ik ben of er uit zie,
heb ik eigenlijk iets aan te merken op Zijn ontwerp.
Denk ik dat ik het beter weet dan Hij, dat ik mezelf misschien wel
anders gemaakt zou hebben.

Acceptatie van mezelf start bij de wetenschap dat ik geaccepteerd ben
door Iemand anders.

Natúúrlijk houd ik van mezelf, want God houdt van mij.
En zet dat niet de deur open naar houden van de ander?
Jezelf zien zoals God jou ziet,
zal je ook helpen de mensen om je heen te zien zoals Hij hen ziet.