Gisteren ging ik de stad in om gauw wat winkels in en uit te vliegen,
op zoek naar broeken voor Annejet.
Het is elke keer weer puzzelen wat ze aan moet en niet omdat ze zoveel heeft,
dus dat was ik zat.
Voor de zoveelste keer en hopelijk voorlopig ook even de laatste keer
nam ik een hele stapel broeken mee.
Want er zijn er al een heel aantal gepast en weer teruggebracht.
Dat heeft te maken met het feit dat er op bijna alle broeken één pasvorm staat,
namelijk: skinny fit.
En laat dat nou net niet zijn wat bij haar past.
Ze heeft van die heerlijke stevige benen. En een echt peuter-bol buikje.
Af en toe is er iemand die er een opmerking over maakt.
Gek genoeg ga ik dan aan het 'verantwoorden'.
Want het komt echt niet van wat ze eet, het is gewoon haar bouw.
Natuurlijk, ze houdt van koekjes maar die krijgt ze niet elke dag.
Chocola en chips maar heel af en toe en snoep kent ze nog niet eens.
Ze drinkt altijd water en bijna nooit hagelslag of zoiets op haar brood.
Ze eet goed, maar gezond.
Zie je, doe ik het hier ook.
Gek genoeg, want het maakt me niets uit.
Mij niet. En haar nu ook (nog) niet.
Maar wat als het haar wel uit gaat maken?
What if she doesn't fit 'the (skinny) fit'?
Wat hoop ik voor haar en voor Joselien dat ze zich er niet druk om zullen maken.
Dat ze van zichzelf zullen houden, zichzelf mooi en goed zullen vinden.
En niet op een 'kijk mij eens-zichzelf boven anderen verheffende-arrogante' manier.
Maar wel dat ze hun plaats durven innemen, dat ze zich durven uiten.
Dat ze zich gewaardeerd en geliefd weten.
Dat het hen niet uitmaakt wat anderen van hen vinden
(zonder daar asociaal van te worden.)
Ik bid dat ze diep van binnen mogen wéten
dat ze een Schepper hebben die hen zo prachtig
en uniek gemaakt heeft.
Dat Hij en wij hen onvoorwaardelijk liefhebben.
Dat ze daarvoor niet eerst een bepaalde
maat of vorm hoeven te hebben.
Met heel mijn hart wens ik
dat ze zichzelf kunnen en willen zijn.
Om vanuit die zelfacceptatie
en zelfvertrouwen
anderen ook
te kunnen accepteren en liefhebben.
